De Sprinkhanendans en Los Muertos

Nou mensen, hier dan het grote bericht. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik allemaal kan schrijven… We zitten nu in Punta Rucia en dat is echt een heel mooi dorpje aan de noordkust. Er zijn hier vrijwel geen toeristen, alleen mensen die er doorheen rijden. Het hotel ligt aan een prachtige baai en heeft een heel mooi uitzicht, en een heerlijk strand met wit zand. We zijn nu druk bezig met het veldwerk, en ik begin al aardig moe te worden. We staan rond zeven uur op dus dat valt mee, en werken dan tot ongeveer half zes. Dan eten we een warme maaltijd, en zitten we nog even te praten met de drie andere studenten uit de VS die hier zijn. Die studenten zijn ook heel aardig en ik kan het goed met ze vinden. Ik moet ook altijd nog wat werken aan resultaten en data invoer. Overdag meet ik met de GPS de sites in (en noteer ik wat extra informatie), en ’s avonds moet ik daar dus verder nog iets mee doen voor mijn onderzoek. Tot nu toe heb ik dertien sites bezocht, en morgen waarschijnlijk nog drie andere. Het plan is om de laatste week naar Imbert te gaan om van daar uit weer wat sites in die regio te bezoeken. Over drie weken zijn we al dik en breed thuis, en ik weet zeker dat dat voorbij is voor ik het weet. En dat is niet eens zo erg :).
Nu vragen jullie je vast af waarom het verslag “de sprinkhanendans” heet. Welnu, ik zal het vertellen. Op de eerste dag veldwerk stond ik te zeven, dan houdt je met twee personen de zeefbak vast om deze te heen en weer te schudden. Als alle aarde eruit gezeefd is kan je dan de artefacten makkelijk uit de zeef halen. Ik wilde dat net gaan doen, toen Marlieke zei: “Er zit een sprinkhaan op je”. Na een blik naar beneden, bij mijn kruis, kwam ik tot een andere conclusie en zei ik heel monotoon in een poging kalm te blijven: “Dat is geen sprinkhaan.” Er zat een gigantische roodbruine spin, met hele lange dunne puntige poten – formaatje hand. Aangezien ik de zeef vasthad en niet zomaar weg wilde smijten begon wat later bekend werd als de sprinkhanendans. Deze was gelukkig snel succesvol en de walgelijke spin viel dan ook op de grond, waarna ik hem doodtrapte. Marlieke had expres niet spin gezegd om paniek te voorkomen, en we hebben besloten dat we juist een tegenovergesteld dier qua naarheid zullen noemen om de walgelijkheid van de spin te beschrijven. Dit was een kitten. Dan zou je denken dat je het wel gehad had met spinnen voor een dag, maar de eerste site waar we werkten was nogal dichtbegroeid. Toen ik mijn notitieblokje wilde pakken dat bij mijn tas lag zag ik dat er een soort baby-tarantula over mijn tas en boekje liep die zich daarna onder mijn pet verstopte. Deze was véél minder eng, zeg maar een muisje, maar toch heb ik hem doodgemaakt. En nee, dit was nog zeker niet de laatste. Toen we eenmaal terug naar het hotel zouden gaan zag ik nog een vieze grote bruine spin op mijn tas zitten. Ik wilde hem eraf slaan, maar hij verstopte zich onder een stukje waar ik niet bij kon. Gelukkig wilde Adriano mijn tas wel voor me dragen, want ik wist nou niet of ik hem dood had gemaakt. Kennelijk niet, want toen ik ’s avonds buiten zat na het eten, is Daan in de kamer aangevallen door de spin. Gelukkig heeft ze hem dood kunnen maken.
Genoeg over spinnen. We zitten hier nu bijna een week en we zijn aardig op weg. Ik heb een groot deel van de sites al bezocht, en Jorge heeft al op vier sites een klein stukje gegraven. Daar komen soms best leuke dingen uit, en het is ook erg nuttig voor mijn onderzoek. Het is best wel zwaar, als je niet in de volle zon werkt dan sta je onder een boom terwijl je opgegeten wordt door mieren en andere vliegbeesten. Toch is het erg leuk om zo door deze regio te rijden en hier onderzoek te doen. Het is echt ontzettend mooi hier en de mensen zijn (over het algemeen natuurlijk) heel aardig en gastvrij. Vooral in deze regio is het echt een andere wereld, mensen rijden vaak op een paard of ezel en komen dan langsrijden om een praatje te maken. Het werk is verder ook gewoon heel interessant en gevarieerd, en hoe langer ik hier ben hoe meer ik ‘erin zit’. Ik kan het niet duidelijker zeggen dan dat helaas. Er is de laatste dagen wat meer regen, en dan kan je eigenlijk niet opgraven vanwege de glibberigheid en omdat de wegen slecht zijn, en natuurlijk is onweer gevaarlijk in een open veld. We zijn ook samen met de Amerikaanse studenten naar La Isabela gegaan, waar ik in januari ook ben geweest. Hier heeft Columbus het eerste stadje gesticht. Het was een helse rit, vooral ook omdat bijna iedereen ziek was geworden van het eten van de avond ervoor ofzo, en ik had het al gezien, maar de piraten-Indiana Jones- gids maakte het het waard. Die man is niet eens na te doen, met zijn wandelstok en manier van praten. Hij deed me denken aan een skeletje uit een tekenfilm met iets van een hoofdband en ergens naar wijst en met een kromme rug, maar ik kan niet bedenken welke (als iemand dat wel kan, vertel! – ineens komt Aladdin in mijn hoofd?). Hoe dan ook, het was een aparte ervaring en we hebben allemaal ons best gedaan niet te lachen.
Vanmorgen zijn we nog langs een helse site gegaan, en die heette nog Los Muertos (de doden) ook! Maar we hebben het overleefd, met onze Lord of the Rings stokken en volledig bezweet, heel steil... Het uitzicht was wel erg mooi :)
In principe hebben we zondag vrij, en hoewel ik vreselijk uitkijk naar en toe ben aan uitslapen, ga ik waarschijnlijk ’s ochtends op pad om nog en site te bezoeken en in kaart te brengen. Met andere woorden: waarschijnlijk zal ik pas op 2 augustus weer uitslapen. Of niet, want dan heb ik een jetlag. Ofzo.