Keesje

Hoi allemaal, het is weer tijd voor een berichtje. Het is een mevrouw Sios-verhaal. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet eens meer weet wat ik de afgelopen dagen gedaan en vanaf wanneer ik moet schrijven. Ik kan me iets herinneren van Keesje de Hagedis, dit was na of tijdens het vorige bericht (woensdag). Toen ik in mijn kamer liep zag ik een bruine vlek op het plafond, en aangezien ik een heel grof gemetseld plafond heb zag ik niet gelijk dat het een hagedis was. Het was zo een halfdoorzichtig bruin dingetje. Toen ik me even omdraaide was hij razendsnel de hoek in gerend, en hoewel ik hagedissen niet eng vind hou ik er niet van als diertjes zo snel zijn dat je ervan schrikt. Hij zat vlak naast mijn raam, dus dat moest ik voorzichtig opendoen om hem naar buiten te begeleiden. Ik vroeg Keesje naar buiten te gaan, maar hij had kennelijk wat begeleiding nodig. Maarja, hoe begeleid je een hagedis zonder stokje of iets dergelijks? Ik wilde hem ook geen pijn doen, dus ik besloot een licht propje wc-papier tegen zijn rug/buikje te gooien om hem in beweging te krijgen. Ik gooide precies goed, maar misschien iets te hard en we schrokken allebei. Hij kwam inderdaad in beweging en ik riep: “Naar het raam Keesje, ga naar buiten!”, en dat deed hij ook in één mooie rechte lijn. Ik kon weer met een gerust verder chatten en heerlijk slapen.
Zoals ik in mijn vorige bericht schreef zou ik donderdag nog even wat laatste dingetjes doen in het museum. Ik had om tien uur met Jorge afgesproken, maar na mijn ochtendwandeling van drie kwartier richting het museum kwam ik er met veel moeite achter dat Jorge er niet was, en volgens die bibliothecaresse om één uur terug zou zijn. Deze dame is heel aardig, maar ze weet dat mijn Spaans nog zeker niet perfect is, en praat gewoon heel snel en ook gelijk een heel verhaal waar ik dus echt moeite mee heb. Hoe dan ook, ik besloot maar even een taxi te nemen om snel wat boodschapjes te kunnen doen in die tijd, ik moest tenslotte nog Presidente inslaan. In de supermarkten hier zijn vaak jongens die je boodschappen inpakken, en de jongen die mijn boodschapjes inpakte deed de tasjes ook op een karretje waarmee hij naar de uitgang liep. Nadat ik meerdere keren had gezegd dat ik het wel kon dragen en dat het niet nodig was, gaf ik het op. Daar loop je dan, als achterlijke ‘toerist’ in een drukke straat met een jongen naast je met drie miezerige tasjes op een ratelend karretje. Mijn hotel is ongeveer 600 meter van de supermarkt, dus de walk of shame duurde gelukkig niet heel lang. Ik heb hem fooi gegeven en was erg blij dat niemand van het hotel buiten was om dit te aanschouwen. Tegen één uur nam ik weer een taxi naar het museum, om bij aankomst weer een heel verhaal te krijgen van de bibliothecaresse waarvan ik enkele woorden meekreeg. Even later kwam er een andere archeoloog binnen om mij te vertellen dat Jorge morgen (dus vandaag, vrijdag) pas kon komen. Ik heb alle nuttige en leuke boeken in de bieb wel gezien, dus ik ben toen weer naar huis gelopen zodat ik nog kon Skypen voor het eten. Dat was natuurlijk erg leuk, maar op een gegeven moment ging ik bijna van mijn stokje en ben ik uit eten gegaan. Ik belandde bij een of ander ‘superhip’ tentje waar ze ook eten hadden – maar vooral waar nog plaats was. Het eten was echt heerlijk, gegrilde kip-spiesjes, patat met een soort tatarsky, en lekkere groenten. Én mijn eerste Presidente van deze trip. Zeer geslaagd dus voor zo een verspilde dag (afgezien van Skypen natuurlijk ;-) ). Vandaag was Jorge er wel gewoon, er waren kennelijk allerlei problemen met lekkage in het appartement en dergelijken. Ik moest een digitale versie van enkele kaarten hebben, en hiervoor moesten we naar een gespecialiseerde copyshop. Het verkeer in Santo is overdag een ware hel, maar als je dan ook nog van copyshop naar copyshop moet is het helemaal vreselijk. De vierde had dan eindelijk de juiste printer/scanner, maar na minstens een half uur wachten wist de medewerker ons te vertellen dat het ding stuk was. Hij wist nog een ander adresje, en daar zijn we als laatste heen gegaan. Ook deze copyshop had niet de juiste printer/scanner, dus ik heb van ellende en wanhoop maar gekozen voor de zwart-wit kopieën. Helaas hadden ze geen koker om het in te stoppen, dus ik moet nog verzinnen hoe ik dat mee ga nemen. Na deze queeste heeft Jorge mij nog even laten zien waar de busterminal is voor morgenochtend, en uiteindelijk was ik zo rond vier uur thuis. Arme Jorge was ook aan het einde van zijn Latijn.
Aangezien internet het niet deed ben ik de stad in gegaan, waar ik genaaid ben met een kapotte tas die mij verkocht is, en heb ik even iets gegeten. Kennelijk dacht de ober dat ik met hem zat te flirten, maar ik wilde gewoon de menukaart. Gelukkig had een van de negen andere obers later door dat ik iets wilde. Ik ben ook nog langs het welbekende plein gelopen waar we twee jaar geleden uit zijn gegaan, het ziet er toch wel anders uit zo. Inmiddels ben ik een beetje aan het inpakken, want ik ga morgen met mijn rugzak en een tasje naar Puerto Plata, mijn bagage laat ik hier. Ik moet erg vroeg opstaan, en ik zie er nu al tegen op. Ik moet en zal 3 februari uitslapen – dat wil ik al de hele tijd doen maar het kan steeds niet, de derde is mijn enige kans. Mijn volgende bericht zal op zijn vroegst maandagavond zijn, want ik neem mijn laptop ook niet mee.
Als beloning voor het lezen van dit eindeloze verhaal zonder enige moraal zal ik wat opheldering geven over de Pepsi-fabriek: de rijke eigenaar van de fabriek heeft in een deel achter de fabriek zelf een mooie collectie staan. De fabriek is dus nog steeds functionerend, maar zit in een ander deel.

Ik heb nog niet echt veel foto's genomen, want ik ben vooral in het museum geweest.

Tot volgende week!