Oi, dios mio

Nou mensen, ik ben weer in de bewoonde wereld. Ik zal mijn epos wel indelen in de dagen, want anders ga ik nog erger van de hak op de tak dan normaal.

De wraak van El Huevo
Zaterdag 30-01

Ik heb een hekel aan vroeg opstaan, maar eigenlijk vooral omdat ik zo van uitslapen hou. Om rond het middaguur in Imbert aan te komen moest ik de bus van 8 uur nemen. Na een redelijk aangename busreis kwam ik om half twaalf aan in het kleine dorpje Imbert, maar Adriano was nog nergens te bekennen. Omdat Jorge toch niet mee kon (ik realiseerde me in de bus pas dat het zaterdag en zondag was, dus waarom hij niet mee kon weet ik niet) had hij geregeld dat ik op pad kon gaan met een lokale man die veel van de archeologie van de omgeving weet, Adriano. Het is belangrijk dat ik een goed beeld heb van de sites in de regio, en dat ik daar wat mensen leer kennen. Na ongeveer tien minuten kwam hij in een nieuwe rode Ford pick-up, en onderweg wees hij het hotel aan waar ik zou slapen. Iets verderop is zijn huis, en daar werd ik naar binnen geloodst. Ik had eerlijk gezegd totaal geen idee wat de bedoeling was, wat nou eigenlijk het hele plan was, en Adriano en zijn vrouw Coralia spreken geen woord Engels. Mijn Spaans is nog niet goed genoeg om gewoon een gesprek te voeren, dus dat was soms best lastig. Ik begrijp het (meestal) wel, maar kan het nog niet echt spreken. Als ik had geweten dat Jorge niet mee zou gaan had ik natuurlijk al gezorgd dat ik goed Spaans kon spreken, maar deze noodzaak was er niet. Adriano heeft een mooie rustige tuin met kippen, kuikentjes, katten, honden en heel veel artefacten. Na een korte inleiding van zijn collectie werden we rond half twee door Coralia geroepen voor het eten. De bekende rijst met bonen en mystery meat, in combinatie met salade stond op tafel. Ik vind dat heerlijk, dus was er erg blij mee. Ik wist niet of ik nou hiervoor uitgenodigd was uit beleefdheid omdat ik daar op dat moment was, of dat dit gepland was. Coralia is zo een typische vrouw die maar blijft zeggen dat je moet eten, dus ik zat erg vol. |Ze kwam later op de middag ook met een of ander vaag dik drankje aan, wat ik naar binnen wist te werken. Tot ongeveer half vier zijn Adriano en ik nog bezig geweest met de collectie, ik heb er nu erg veel foto’s van. Omdat ik nog steeds niet wist wat de bedoeling was, en ook moe was, had ik naar het hotel gevraagd. Nadat ik alle mooie dingen bekeken had heeft Adriano me naar het hotel gebracht. Dat ging allemaal erg makkelijk: “Je wilt een kamer? –Ja. – Voor hoeveel nachten? –Twee, hoeveel kost dat? – 1000 pesos, wil je nu betalen of later? – Nu is goed.” En zo geschiedde. Ik maakte nog met Adriano de afpsraak dat ik de volgende ochtend om acht uur bij hem zou zijn, en dat was het. Ik ben op bed gestort, me afvragend of ik nog iets moest eten voor morgenochtend, en waar in dat dorp ik dat dan zou moeten krijgen. Ik viel in slaap en werd na een tijdje wakker van de honger. Ik had al besloten niets te gaan eten, en net toen ik op het punt was dat ik vóelde dat ik aan het afvallen was, werd er op de deur geklopt. Adriano kwam vertellen dat het eten bijna klaar was. ’s Avonds eet men hier wat minder, het is meer als een snack. Op het menu stond ei, met daarin ham, ui, en wat pepertjes. Het was enorm zout en hartig, maar daar hou ik wel van. Toen Coralia min of meer vragend picanto zei, antwoorde ik met ja, met het idee of ze vroeg of ik het pikant vond. Er kwam een flesje picanto tevoorschijn, en ik heb maar een paar druppels erop gedaan. Ook kaas en plataan stond op het menu, maar de kaas zag eruit als boter en ik wist dus niet dat het kaas was tot ze het weghaalde. Al met al was het erg lekker, hoewel dat zoute ei een beetje dwarszat. Na het eten hebben we nog heerlijke koffie gedronken, en zijn we op de veranda gaan zitten. Rond half tien ben ik naar het hotel gegaan, want de volgende dag zou erg intensief worden. Eenmaal in bed kwam het ei langzaam naar boven gekropen, maar uiteindelijk ben ik toch in slaap gevallen.

Come, come!
Zondag 31-01

Ik weet dat het ernstig is, maar ik ben ’s nachts wakker geworden van de kou. Geen ventilator, geen airco, maar ik lag niet meer onder mijn laken. Verder heb ik heerlijk geslapen, en stond ook fit om 8 uur voor de deur van Adriano. Ik was kennelijk een beetje vroeg, maar al snel was het ontbijt er. Het was warm brood met ham en kaas ertussen, en warme chocomel. Echt lekker dus. Natuurlijk moest ik veel eten voor de inspanningen van de rest van de dag. Uiteindelijk gingen we op pad, Coralia en jongen gingen ook mee. Na een tijdje rijden kwamen we in het dorp van Coralia aan, waar ik ook gelijk haar zussen en broer ontmoette. Één van de mannen ging met Adriano en mij op pad. We hebben uiteindelijk zes sites bezocht, sommige op een prachtige plaats met een mooi uitzicht, anderen op dichtbegroeide heuveltjes een stukje van de snelweg. Bij veel sites zijn kleine heuveltjes, monticúlos, te zien. Verder is er aardewerk,steen, en schelp te vinden, en we hebben ook een begraving gezien. Ik heb veel foto’s genomen van de sites en de uitzichten, en zal er een paar plaatsen. Op één van de sites lagen meerdere grotere brokken steen die als maalsteen gebruikt kunnen worden, en toen Adriano er een oppakte zat er een vogelspin onder die meteen zo zat van: doe mijn klepje dicht! Ik dacht precies hetzelfde, en zei: “Ai, ai, una araña grande, no me gustán arañas!”, en Adriano legde de steen gelukkig weer terug. We zijn ook langs wat stranden gereden, ik heb wat lokale mensen ontmoet, en Adriano heeft me ook voorgesteld aan een paar huaceros; mensen die de mooie dingen van sites roven om te verkopen. Maar ze hadden dus wel mooie dingen. Pas rond een uur of half vijf hadden we iets te eten: stukjes gefrituurde kip en plataan. Het was heerlijk, maar ik moest er zo hard op kauwen dat mijn slapen ervan pijn deden. Omdat Adriano reed, heb ik ook zijn deel van de plataan op moeten eten en zat dus gelijk weer aardig vol. Rond zes uur waren we weer bij de zussen van Coralia, waar we ook te eten kregen. Ik zat eigenlijk nog vol van daarvoor, maar heb toch wat naar binnen geprakt. Het was wel erg lekker. Na de koffie zijn we naar huis gegaan. Daar had Coralia weer een drankje voor me omdat ik zo moe was, gemaakt van lianen. Ze vroeg of ik ook nog eten wilde (dus echt vlak na dat andere eten), maar ik heb maar gewoon een sinaasappel genomen. Nog voor negen uur ben ik naar het hotel gegaan, waar ik nog even wat tv heb gekeken enzo.

Volver
Maandag 01-02

Wederom stond ik om acht uur voor de deur van Adriano. Ik had al mijn spullen al bij me zodat ik niet meer naar het hotel hoefde te gaan. Deze keer bestond het ontbijt uit een heel zout ei, oranje kaas (die naar oude kaas smaakt), warm brood met witte kaas, en warme melk. Het was weer eens erg lekker. Ik kreeg nog een sinaasappel mee voor onderweg. We zijn maandag naar sites gegaan die iets meer in de buurt lagen van Imbert, omdat ik ´s middags naar Santo Domingo zou gaan. Uiteindelijk is het alleen La Isabela geworden. Hier stichtte onze goede vriend Columbus de eerste stad in de nieuwe wereld. Helaas zijn alle ruines ooit weggevaagd met een shovel, maar er zijn nog wat markeringen van waar de ruines stonden. Vooral het uitzicht was erg mooi, en er was ook nog een klein museum. Ik werd in de souvenir-trap gelokt en heb dus het goedkoopste wat er was gekocht. We zouden naar nog een site in de buurt gaan, maar een vriend van Adriano vertelde in La Isabela dat daar net een ruzie was geweest waarbij ook een pistool was gertokken – het leek Adriano geen goed idee meer om te gaan. Na wat rondrijden in de regio stelde hij voor om de collectie van een vriend te bekijken, en hoewel het al rond het middaguur was hebben we het toch gedaan. Mario heeft ook een mooie collectie, maar toen Adriano steeds meer liet zien en overal iets over vertelde, vroeg ik toch maar even naar de tijd. Zijn antwoord was “ai, we moeten gaan”, en dus waren we vrij snel weer op pad. Ik wilde echt de bus van drie uur hebben vanuit Puerto Plata naar Santo Domingo, maar eenmaal thuis had Coralia het eten klaar. Aangezien ik al twee dagen werd volgepropt kon ik niet heel veel eten, tot het ongenoegen van Coralia. Ik heb echt mijn best gedaan, en het was ook lekker. “Nouja, nu heeft de kat lekker veel eten….” Maargoed, aan alles komt een einde, en zo ook aan het bezoek. Ik redde de bus van drie uur alleen niet meer. Adriano, Coralia en hun familie en vrienden zijn echt heel aardige mensen, en het is goed dat ik ze nu ken. Hoewel Coralia me nogal eens uitlachte om mijn Spaans, was ze ook erg aardig en ze kan lekker koken. Hun zoon, Dani, heeft me naar Puerto Plata gebracht, en rond 8 uur ’s avonds was ik weer hier. Het was een hele lange rit waarbij ik in het begin naast een vervelende vieze man zat. Hij bleef me recht in mijn ogen aankijken, en toen hij m’n hand schudde gaf hij er een vieze, zachte zoen op (geen idee hoe ik het anders moet omschrijven). Ik deed alsof ik echt niks begreep van wat hij zei, hoewel ik het toevallig wel verstond toen hij vroeg of ik wilde praten, mijn antwoord was dat ik wilde slapen. Na de lange tocht en intensieve dagen verlangde ik naar mijn hotelkamertje. Toen ik wegging had ik veel dingen achtergelaten in de koelkast, waaronder Presidentes, en ik hoopte dat ze dat misschien gewoon hadden laten staan. Toen ik binnenkwam was mijn koelkastje leeg, maar even later werd er op de deur geklopt door de eigenaar: hij had een groot dienblad bij zich met al mijn spullen! Het is écht een superleuk hostel. Enkele seconden later zat ik heerlijk aan de Presidente. Hoewel de communicatie moeilijk ging, was het ook erg goed voor mijn Spaans.

Ik hou het hier maar even bij, dit verhaal is al véél te lang. Nog een paar dagen, en dan ben ik alweer thuis.